Kendini bir şey sanmışsın,
hayallere bile dalmışsın.
Başkasıyla… Bir bakmışsın,
bir rüyadan uyanmışsın.
Herkes olmaz bir ben gibi,
gözlerinde kaybolmuştum.
Buldun mu beni?
Aramadın bile…
Bu hata ne senin ne benim,
hep kaderimin bana olan bir nefreti.
Ama kalamazdın, yine denedim…
Gözün en tepelerde, niye?
[]
Döndüm o yollardan, çoktan sen giderken.
Kime kanıyorsan kan, beni severken.
Yalanınız batsın; tanımışım nereden…
Bu kez alamazsın şerefini yerden.
Başım hep dertte, ”
ama herkesin var bir beklentisi.
Kaldırmadı yerden kimse,
istemem kalmasın kimsenin izi.
Kendimi mutsuz ederdim, çok da severdim.
Ama “olmaz” derdi.
Neydi ki dengin?
Hangisi gerçek rengin?..
Yalan bir hayaldi bu;
biri hep varken,
biri olmayan…